Przyznam szczerze, że trochę inaczej sobie wyobrażałem funkcjonowanie bloga, ale wiem też w jakim społeczeństwie przyszło mi ( i Wam ) żyć. Mogłem oczekiwać ( i oczekiwałem ), że od czasu do czasu ktoś mniej leniwy pokusi się o napisanie kilku słów, żebym nie czuł się taki samotny. Nie oczekuję peanów, ni serwilistycznych ochów i achów, ale jakikolwiek komentarz byłby mile widziany.
   Mimo wszystko wierzę, że coś tu w końcu zacznie się dziać. Blog ten powstał dla ORNETY - jej mieszkańców, (byłych i obecnych) i jej miłośników, którzy nigdy tu nie mieszkali, ale darzą ją uczuciami na jakie z racji swojej wyjątkowości zasługuje.Są tacy, możecie mi wierzyć.
   Ciekawiej by się zrobiło, gdybyście zechcieli podzielić się swoimi wspomnieniami związanymi z naszym miastem. Wszak to miasto naszego dzieciństwa i naszej młodości. Nie wierzę, że nikt z Was takiej potrzeby nie ma. Trzeba tylko się zmobilizować i poklikać paluszkami w klawisze klawiatury. Zachęcam !

Komentarze

  1. Ada19 lutego 2020 11:09

    Ja nie jestem z Ornety, ale słyszałam,że to malownicze miasteczko, nawet miałam tam w młodości koleżankę Walę. Może Walentyna coś napisze, nie mam z nią kontaktu, a był to 1984 rok.
    Łukasz podziwiam i z przyjemnością sobie poczytuję Twoje wspomnienia. Tymczasem pozdrawiam! Może w końcu uda się jakas kawa??

    OdpowiedzUsuń
  2. Orneciak20 lutego 2020 07:22

    To żaden grzech nie być z Ornety. Co by to było, żeby wszyscy rodzili się tam właśnie. Ale odwiedzić warto.
    Z sympatyczną osobą kawę wypiję zawsze. Nasza, to tylko kwestia czasu.
    Pozdrawiam cieplutko !

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Łapu-capu

  Tak łatwo jest oceniać innych, sam to, niestety, często czynię, dzielę na winnych i niewinnych: trzask-prask i mam już swą opinię.   Wewnętrzny prokurator – sędzia, chyba każdy z nas go w sobie ma. Tobie też czasem język swędział, by swój wyrok wydać w trymiga?   Warto dać sobie na wstrzymanie, ugryźć się w ten swędzący język, bo błyskawiczne ocenianie absmaku raczej nie oszczędzi.   Potem zostajesz z tą obstrukcją, niestety; tak to w życiu bywa – ani to cofnąć, ani upchnąć. Przydałaby się lewatywa
Czytaj więcej

,,Tu każdy kwiatek"

                           ,,Tu każdy kwiatek”       Wiersze można pisać o wszystkim co się na pióra grot nawinie. I o zielonym czterolistnym, i o szemraniu w Szczebrzeszynie.   O bohaterach coś napisać. Tylko skąd dziś brać tych herosów? Nie ma już Klossa, ni Małysza, kogo zaprzęgnąć do etosu?   Można z patosem i dostojnie, aż na cokołach spiż zajęczy, albo swobodnie, wręcz frywolnie tęskniących pań serduszka miękczyć.   Zośka tu nigdy już nie wróci, tam, na obczyźnie – wyszła za mąż. Bard żaden jej nie zbałamuci. Bo Sofie jest dziś wielką damą.
Czytaj więcej

Panie Stachura

  Jeśli ona taka prosta – to wszystkiego najlepszego! Ja już nie chcę żadnych rozstań,   raczej wolę coś swojskiego.   Ja nie wyjdę na przestworza, nie napiszę super wiersza, lecz wyjść mogę na bezdroża by posłuchać nocą świerszcza.   Nie zamienię nocy smutnej w żaden nowy dzionek jasny, to byłoby zbyt okrutne – budzić ludzi po dwunastej.   Nie tam – w Meksyku, w Monterrey chcę z wykrzywiona gębą trwać, tu w kochanej Ornecie mej wolę w teatrach obu grać.   Spokój tu i dobrze mi z tym. Potrafię też być cierpliwy. Może i ja zobaczę dym Twej Białej Lokomotywy.
Czytaj więcej