Biuro Rzeczy Odszukanych

  Kraju mój, kraju szary, kraju krzyży i wiary. Wiary mądrej i … ślepej. Wiary, że będzie lepiej. Gdzie historię się szarga, na świętości się targa. Gdzie patriotyzm pomięty, gdzie szwindle i przekręty. Gdzie słowa nic nie znaczą – istnieć dają krzykaczom. Gdzie oszust pyta dumnie: - Czego pan nie rozumie? Tu pasterze bezkarni, niczym wilcy w owczarni. Gdzie ciżba na kolanach kwili gromko: - Hosanna! Tu zło się z dobrem miesza, na postronnych psy wiesza. Tu   złodziej – nie złodziejem, lecz istnym dobrodziejem! Kraju mój – biedny kraju, skąd daleko do raju, kraju poharatany, ale… nadal kochany!    

  Jeśli się z sobą nie dogadasz, to wątpliwości Cię rozłożą i już się nigdy nie poskładasz, ni z ludzką, ni z pomocą bożą.   Jeżeli siebie nie polubisz to przyszłość Twa wygląda marnie; jak ciotka w Czechach się zagubisz kiedy samotność Cię ogarnie.   Na pewno śmieszne to nie będzie, warto się na to przygotować; dopadnie Cię gdziekolwiek – wszędzie. I nie da się zdezerterować.   Jest taka furtka przyjacielu, przez którą każdy odchodzi sam. Możesz zapomnieć o portfelu – on nie potrzebny już Tobie tam.   Bo kiedy odejść będzie trzeba - Ty sam to musisz wziąć na klatę, bo czwórkami prosto do nieba, to tylko ci na Westerplatte.    

  Ja do was jakoś nie pasuję, intruzem jestem między wami. Dobrze to wiem i sam to czuję szczuty waszymi spojrzeniami.   Wrogości do was nie odczuwam, wiem, że wszyscy ludzie są braćmi. Skąd zatem u ciebie ta duma? Dlaczego wzrok odwracasz - zdradź mi.   Wiem. Ład w twoim świecie zakłócam. Tylko – czemu ma to być twój ład? Ja ci swojego nie narzucam, a to podobno nasz wspólny świat.   Mówią, żem leń, żem niebieski ptak, że to mój wizerunek psuje. Mój wizerunek zły? Niby jak? Czy znasz ptaka, który pracuje?   Łazior mówią, ladaco, pijak. Ciebie moja postawa złości. Mimo, że nam po drodze nijak mniemam, że trochę mi zazdrościsz.