Mój ty kraju

 

Kraju mój, kraju szary,

kraju krzyży i wiary.

Wiary mądrej i … ślepej.

Wiary, że będzie lepiej.

Gdzie historię się szarga,

na świętości się targa.

Gdzie patriotyzm pomięty,

gdzie szwindle i przekręty.

Gdzie słowa nic nie znaczą –

istnieć dają krzykaczom.

Gdzie oszust pyta dumnie:

- Czego pan nie rozumie?

Tu pasterze bezkarni,

niczym wilcy w owczarni.

Gdzie ciżba na kolanach

kwili gromko: - Hosanna!

Tu zło się z dobrem miesza,

na postronnych psy wiesza.

Tu  złodziej – nie złodziejem,

lecz istnym dobrodziejem!

Kraju mój – biedny kraju,

skąd daleko do raju,

kraju poharatany,

ale… nadal kochany!

 

 

Komentarze

  1. Tadek...24 kwietnia 2023 03:04

    Potwierdzam. Moje osobiste doświadczenie, a i wysłuchane przez lata opowieści mówią że kocha się nie za coś lecz mimo czegoś. Życzę w tym cierpliwości. Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Łapu-capu

  Tak łatwo jest oceniać innych, sam to, niestety, często czynię, dzielę na winnych i niewinnych: trzask-prask i mam już swą opinię.   Wewnętrzny prokurator – sędzia, chyba każdy z nas go w sobie ma. Tobie też czasem język swędział, by swój wyrok wydać w trymiga?   Warto dać sobie na wstrzymanie, ugryźć się w ten swędzący język, bo błyskawiczne ocenianie absmaku raczej nie oszczędzi.   Potem zostajesz z tą obstrukcją, niestety; tak to w życiu bywa – ani to cofnąć, ani upchnąć. Przydałaby się lewatywa
Czytaj więcej

,,Tu każdy kwiatek"

                           ,,Tu każdy kwiatek”       Wiersze można pisać o wszystkim co się na pióra grot nawinie. I o zielonym czterolistnym, i o szemraniu w Szczebrzeszynie.   O bohaterach coś napisać. Tylko skąd dziś brać tych herosów? Nie ma już Klossa, ni Małysza, kogo zaprzęgnąć do etosu?   Można z patosem i dostojnie, aż na cokołach spiż zajęczy, albo swobodnie, wręcz frywolnie tęskniących pań serduszka miękczyć.   Zośka tu nigdy już nie wróci, tam, na obczyźnie – wyszła za mąż. Bard żaden jej nie zbałamuci. Bo Sofie jest dziś wielką damą.
Czytaj więcej

Panie Stachura

  Jeśli ona taka prosta – to wszystkiego najlepszego! Ja już nie chcę żadnych rozstań,   raczej wolę coś swojskiego.   Ja nie wyjdę na przestworza, nie napiszę super wiersza, lecz wyjść mogę na bezdroża by posłuchać nocą świerszcza.   Nie zamienię nocy smutnej w żaden nowy dzionek jasny, to byłoby zbyt okrutne – budzić ludzi po dwunastej.   Nie tam – w Meksyku, w Monterrey chcę z wykrzywiona gębą trwać, tu w kochanej Ornecie mej wolę w teatrach obu grać.   Spokój tu i dobrze mi z tym. Potrafię też być cierpliwy. Może i ja zobaczę dym Twej Białej Lokomotywy.
Czytaj więcej