Rejterada

 

Nie, jeszcze nie wszystko skończone,

to nie są ostatnie akordy,

choć towarzystwo przetrzebione,

jeszcze zaśmieją się nam mordy!

 

Jeszcze wciągamy brzuch, błysk w oku,

głowa do góry - dumnie, hardo.

Za zdrowie pań! Do siego roku!

Węgorzyk, stek, boczek z musztardą.

 

Jeszcze dziewczyny takie zgrabne,

choć nasze dzieci takie stare…

Jeszcze byś ruszył na balangę,

wyłbyś: ,,Zabierzcie mi gitarę!”

 

Emeryturka taka cienka,

czasem nie starcza do pierwszego,

lecz tyś jest twardziel, ty nie pękasz.

Jak to szło? - Prawy do lewego!

 

A kiedy będziesz tak figlował,

Przy tych playbojach, rewelersach,

bacz bracie byś nie przeholował:

pamiętaj by zmienić pampersa.

 

 

 

Komentarze

  1. Tadek...13 listopada 2022 11:43

    Albo masz pełne szuflady, albo umiejętność pisania "od ręki ".
    Dopiero co rozmowa o kabaretach, głupawym rechocie i następuje
    błyskawiczna odpowiedź.
    "Rejterada" to klasyczna satyra na matki młodsze od swoich córek, na podstarzałych Jurków, Wojtków, Kubusiów itp.
    Ciekawe jest że wielu to zjawisko widzi, a żeby obśmiać inteligentnie
    trzeba poety.
    Z brawami należnymi kabaretom,Pozdrawiam serdecznie.

    OdpowiedzUsuń
  2. Orneciak13 listopada 2022 12:44

    Oj tam, oj tam. Wszak nasze życie, to podobno jeden wielki, niekończący się kabaret. Niekoniecznie się z tym zgadzam, ale...
    Pozdrawiam nie mniej serdecznie.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Łapu-capu

  Tak łatwo jest oceniać innych, sam to, niestety, często czynię, dzielę na winnych i niewinnych: trzask-prask i mam już swą opinię.   Wewnętrzny prokurator – sędzia, chyba każdy z nas go w sobie ma. Tobie też czasem język swędział, by swój wyrok wydać w trymiga?   Warto dać sobie na wstrzymanie, ugryźć się w ten swędzący język, bo błyskawiczne ocenianie absmaku raczej nie oszczędzi.   Potem zostajesz z tą obstrukcją, niestety; tak to w życiu bywa – ani to cofnąć, ani upchnąć. Przydałaby się lewatywa
Czytaj więcej

,,Tu każdy kwiatek"

                           ,,Tu każdy kwiatek”       Wiersze można pisać o wszystkim co się na pióra grot nawinie. I o zielonym czterolistnym, i o szemraniu w Szczebrzeszynie.   O bohaterach coś napisać. Tylko skąd dziś brać tych herosów? Nie ma już Klossa, ni Małysza, kogo zaprzęgnąć do etosu?   Można z patosem i dostojnie, aż na cokołach spiż zajęczy, albo swobodnie, wręcz frywolnie tęskniących pań serduszka miękczyć.   Zośka tu nigdy już nie wróci, tam, na obczyźnie – wyszła za mąż. Bard żaden jej nie zbałamuci. Bo Sofie jest dziś wielką damą.
Czytaj więcej

Panie Stachura

  Jeśli ona taka prosta – to wszystkiego najlepszego! Ja już nie chcę żadnych rozstań,   raczej wolę coś swojskiego.   Ja nie wyjdę na przestworza, nie napiszę super wiersza, lecz wyjść mogę na bezdroża by posłuchać nocą świerszcza.   Nie zamienię nocy smutnej w żaden nowy dzionek jasny, to byłoby zbyt okrutne – budzić ludzi po dwunastej.   Nie tam – w Meksyku, w Monterrey chcę z wykrzywiona gębą trwać, tu w kochanej Ornecie mej wolę w teatrach obu grać.   Spokój tu i dobrze mi z tym. Potrafię też być cierpliwy. Może i ja zobaczę dym Twej Białej Lokomotywy.
Czytaj więcej