Tłumaczenie wiersza Agnes Miegel ,,Wormditt”
Czerwonym sercem Ermlandu jestem – ja Wormditt.
Przeszłość, której pruskie serce biło w moim.
W tych małych domkach wokół rynku zaistniałem,
w darze od moich śląskich dziatek je dostałem.
Z wielkimi, brązowymi końmi tu przybyli –
w mig gospodarskim okiem dobra ocenili.
Wzięli tę ziemię jak bogatą pannę młodą,
do mojego złotego ołtarza ją wiodąc –
do ratusza, co jak kwoka pośrodku siada,
a wokół – ceglasto upierzona gromada.
Mały domek, ciut przestraszony gwarem miasta,
by wyróżnić się od innych – kwacze jak kaczka.
Korowód dostojnych gości dostojnie kroczy,
zgraja dzieci, jak zwykle, wojnę o coś toczy.
Gołębie się zerwały ponad głowy ludzi –
już południe – dźwięk dzwonu do lotu je zbudził:
ponad gniazdem bocianim na ratusza szczycie
płynie dalej, i dalej, obwieszczając życie.
Choć jak liść, zielony, dostrzegł zimy nasiona
hen, nad czerwonym dachem pociągu, co do nas…
Pola wokół mnie niczym kolorowa chusta,
wzgórze obok wzgórza, brąz orny – ziemia tłusta,
brunatna, łagodna, jak zwierzątko domowe.
Potok węża srebrnego, zarośla olchowe,
rozległy obszar leśny, żywicą pachnący –
kuszący, tajemniczy, swym życiem żyjący.
Stare lipy omszałe, w srebrzystych zieleniach,
lipowe, lniane kwiaty w domowych podcieniach.
Załadowane wozy wśród stodół i stajni,
psów szczekanie, ryk bydła i ludzie zwyczajni.
Słomą kryte strzechy, jak kosmyki warkocza,
wszędzie na codziennych, zakurzonych poboczach
drogowskazy do nieba – kapliczki i krzyże,
braterskie pozdrowienie, wyżej, coraz wyżej,
wieś za wsią przekazują z radością i wdziękiem
dzieląc się z Ermlandem rozpraszanym dźwiękiem.
Mieczysław Łuksza Orneta 27.08.2022
Komentarze
Prześlij komentarz