Zmora, czy Wernyhora?

 

Pod wieczór już było, noc prawie.

To taka specyficzna pora,

kiedy wszystko jeszcze na jawie,

a już jakby było wczoraj.

 

W ten czas wszystko się może zdarzyć,

jak na polu pełnym marchewek.

I nie zdążysz nawet zajarzyć,

czy to prawda, czy tylko efekt?

 

Nagle w mroku coś,, zaistniało”,

to chyba najwłaściwsze słowo,

coś się zmaterializowało

i stanęło tuż przy mnie – obok.

 

Ze strachu omal się… no wiecie,

dyskomfort poczułem w mych porach

i nagle – jak grom – myśl przeleci:

- Jezus Maria – zaś Wernyhora!?

 

Wielki, stary, zarośnięty,

w łachmany jakieś przyodziany.

Spojrzał na mnie wzrokiem smętnym

I tak rzecze, tonem przygany:

 

- A czemu ty już nic nie piszesz?

Talent ci dany marnotrawisz,

zakleszczyły ci się klawisze,

zabiorę jak się nie poprawisz!

 

- Aaale co pisać, powiedz Panie…

To nie są jakieś fiki-miki,

przecież już wszystko napisane,

chyba, że – mam pisać wierszyki?

 

Dostojny starzec spojrzał srogo,

wzrokiem, co wszystko wie i widzi.

- Obyś nie zbłaźnił się, niebogo,

bacz żebym się nie musiał wstydzić.

 

I zniknął tak, jak się pojawił,

ja z gębą rozdziawioną stałem.

Zwątpienie ino pozostawił;

czy ja naprawdę go widziałem?