Wątpliwości na osobności

 



                                           



   

Czy warto w życiu szukać sensu?

W pogoni za nim zelówy drzeć.

Ambitnie szukać precedensu,

by na poprawność monopol mieć.

 

Czy warto gnać za marzeniami?

Kometom zerkać pod ogony.

Gardzić wszelkimi barierami:

kochać księżniczki, kraść miliony.

 

Czy warto ufać, mimo tego,

że: fałsz, obłuda, zakłamanie

są dla bliźniego i obcego

jak kromka chleba na śniadanie?

 

Czy warto w życiu być uczciwym?

Czymże uczciwość naprawdę jest?

Towarem raczej niechodliwym.

Bo – ni to wydra, ani to pies.

 

Czy warto pisać takie wiersze?

Manipulować sylabami?

Toć  horyzonty nie najszersze

i czas na próżno zmarnowany.

 

 

                         Mieczysław Łuksza

 

 

Komentarze

  1. Tadek...9 sierpnia 2021 04:10

    Bardzo mnie ucieszyło ożywienie bloga, zaglądałem, czekałem i jest. Bardzo ważne że można wymienić uwagi nie tylko o tym że choroby, że drogo i co należy zrobić.
    Jest okazja to korzystam.
    Trafiłem na dwa utwory jednocześnie i bardzo dobrze, bo wydaje się że drugi tłumaczy ten pierwszy.
    Zrozumiałem tak: podmiot liryczny z pierwszego wiersza mimo wielkiej tęsknoty i chęci do bycia "katolakiem " ( swoją drogą świetne określenie, pewnie miało być prześmiewcze ale mnie się podoba ) z powodów nieznanych broni się przed takim losem.
    Konformizm to nie jest bo mówi że hardy i krnąbrny, więc wytłumaczenie przychodzi w drugim wierszu - zwyczajnie zabawa sylabami. Chwała sprawności a mnie jednak żal że to na niby.
    Pozdrawiam serdecznie z prośbą o częste publikacje!

    OdpowiedzUsuń
  2. Orneciak11 sierpnia 2021 12:38

    Nic nie jest takie jakie jest. Nawet jesli wydaje się, że coś jest ,,na niby" - wcale takie być nie musi. Te dwa wiersze, to całkiem odrębne ,,byty" - prócz tego, że to ,,rymowanki" jednego autora i obie o życiu. Tak mi się wydawało i wydaje. Każda twórczość ma tę cechę, że może być odbierana indywidualnie i nikt, nawet autor nie może ,,zabronić" nikomu z czytających jakiejkolwiek interpretacji. Pozostaje tylko cieszyć się, że ktoś nie tylko czyta, ale też próbuje po swojemu zrozumieć i jeszcze ma chęć do podzielenia się swymi przemyśleniami z innymi.
    Pozdrawiam serdecznie !

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Łapu-capu

  Tak łatwo jest oceniać innych, sam to, niestety, często czynię, dzielę na winnych i niewinnych: trzask-prask i mam już swą opinię.   Wewnętrzny prokurator – sędzia, chyba każdy z nas go w sobie ma. Tobie też czasem język swędział, by swój wyrok wydać w trymiga?   Warto dać sobie na wstrzymanie, ugryźć się w ten swędzący język, bo błyskawiczne ocenianie absmaku raczej nie oszczędzi.   Potem zostajesz z tą obstrukcją, niestety; tak to w życiu bywa – ani to cofnąć, ani upchnąć. Przydałaby się lewatywa
Czytaj więcej

,,Tu każdy kwiatek"

                           ,,Tu każdy kwiatek”       Wiersze można pisać o wszystkim co się na pióra grot nawinie. I o zielonym czterolistnym, i o szemraniu w Szczebrzeszynie.   O bohaterach coś napisać. Tylko skąd dziś brać tych herosów? Nie ma już Klossa, ni Małysza, kogo zaprzęgnąć do etosu?   Można z patosem i dostojnie, aż na cokołach spiż zajęczy, albo swobodnie, wręcz frywolnie tęskniących pań serduszka miękczyć.   Zośka tu nigdy już nie wróci, tam, na obczyźnie – wyszła za mąż. Bard żaden jej nie zbałamuci. Bo Sofie jest dziś wielką damą.
Czytaj więcej

Panie Stachura

  Jeśli ona taka prosta – to wszystkiego najlepszego! Ja już nie chcę żadnych rozstań,   raczej wolę coś swojskiego.   Ja nie wyjdę na przestworza, nie napiszę super wiersza, lecz wyjść mogę na bezdroża by posłuchać nocą świerszcza.   Nie zamienię nocy smutnej w żaden nowy dzionek jasny, to byłoby zbyt okrutne – budzić ludzi po dwunastej.   Nie tam – w Meksyku, w Monterrey chcę z wykrzywiona gębą trwać, tu w kochanej Ornecie mej wolę w teatrach obu grać.   Spokój tu i dobrze mi z tym. Potrafię też być cierpliwy. Może i ja zobaczę dym Twej Białej Lokomotywy.
Czytaj więcej