Być poetą, być poetą...

 

Być poetą, być poetą…

 

 

 

Poeta – to taki drugi etat,

co zysków nie generuje, a absorbuje.

Czy on tym sobie dogadza, czy przeszkadza?

Czy się męczy, jak nad rymami ślęczy?

A robotę swoją i tak musi zrobić, by zarobić.

Wszak jeść przeca musi – jak go przydusi.

Jak on to wszystko godzi???

Tu – robi, a tu – z głową w chmurach chodzi.

Podziwiać go, czy się litować?

Taki to może łatwo zwariować!!!

Przechlapane być takim poetą:

nie dla mnie to.

 

Komentarze

  1. Tadek...25 października 2022 07:09

    Jak się ma taką "robotę " to dylemat jest akademicki. Kokieteryjne pytanie która działalność ważniejsza wymaga odpowiedzi. Mając do wyboru twórczość która dla wielu może być istotna, a i nazwisko pod utworem zostanie utrwalone, albo stworzenie nowego człowieka który często nawet nie domyśla się że został od nowa ukształtowany i jeszcze autor ukryty jest pod pseudonimem. Wniosek jest taki że należy korzystać z obydwu talentów, jeden zaspokoi naturalną próżność, drugi misję.
    Jako beneficjent tego drugiego Pozdrawiam serdecznie

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Łapu-capu

  Tak łatwo jest oceniać innych, sam to, niestety, często czynię, dzielę na winnych i niewinnych: trzask-prask i mam już swą opinię.   Wewnętrzny prokurator – sędzia, chyba każdy z nas go w sobie ma. Tobie też czasem język swędział, by swój wyrok wydać w trymiga?   Warto dać sobie na wstrzymanie, ugryźć się w ten swędzący język, bo błyskawiczne ocenianie absmaku raczej nie oszczędzi.   Potem zostajesz z tą obstrukcją, niestety; tak to w życiu bywa – ani to cofnąć, ani upchnąć. Przydałaby się lewatywa
Czytaj więcej

,,Tu każdy kwiatek"

                           ,,Tu każdy kwiatek”       Wiersze można pisać o wszystkim co się na pióra grot nawinie. I o zielonym czterolistnym, i o szemraniu w Szczebrzeszynie.   O bohaterach coś napisać. Tylko skąd dziś brać tych herosów? Nie ma już Klossa, ni Małysza, kogo zaprzęgnąć do etosu?   Można z patosem i dostojnie, aż na cokołach spiż zajęczy, albo swobodnie, wręcz frywolnie tęskniących pań serduszka miękczyć.   Zośka tu nigdy już nie wróci, tam, na obczyźnie – wyszła za mąż. Bard żaden jej nie zbałamuci. Bo Sofie jest dziś wielką damą.
Czytaj więcej

Panie Stachura

  Jeśli ona taka prosta – to wszystkiego najlepszego! Ja już nie chcę żadnych rozstań,   raczej wolę coś swojskiego.   Ja nie wyjdę na przestworza, nie napiszę super wiersza, lecz wyjść mogę na bezdroża by posłuchać nocą świerszcza.   Nie zamienię nocy smutnej w żaden nowy dzionek jasny, to byłoby zbyt okrutne – budzić ludzi po dwunastej.   Nie tam – w Meksyku, w Monterrey chcę z wykrzywiona gębą trwać, tu w kochanej Ornecie mej wolę w teatrach obu grać.   Spokój tu i dobrze mi z tym. Potrafię też być cierpliwy. Może i ja zobaczę dym Twej Białej Lokomotywy.
Czytaj więcej