Dylematy Nickiewicza.

    Dawnom niczego nie pisał. Dlaczego? Chyba z prostej, niczym niewymuszonej przyczyny - po prostu mi się nie chciało. Kto bogatemu zabroni?

   Wczasowo-wakacyjny nastrój i moim stał się udziałem, przeto wierszyk spłodziłem i śpiesznie Wam go prezentuję. Zawsze zazdrościłem poetom, stąd moje zakusy i, co tu owijać w onucę - mierne naśladownictwo. Ale w wysiłkach nie ustaję i próbuję - może kiedyś coś fajnego uda mi się ,,zmajstrować".

                                                     Dylematy Nickiewicza.

 

 

                                            Nic dla was nie mam krom pogardy.

                                            Od was się tego nauczyłem.

                                           Jam przeto: krnąbrny, butny, hardy.

                                           Chociaż – nie zawsze taki byłem.

 

                               Od pacholęcia przekarmiany                    

                               papką patosu z ambajami,

                               świat postrzegałem jak wielgachny

                               wór, napełniony prezentami.

 

                                           Jednakże rychło zrozumiałem,

                                           że nie dla wszystkich dary z wora.

                                           Bo, gdy zaczerpnąć z niego chciałem

                                           warknął ktoś: - Ty! Fora ze dwora!

 

                                 Runął iluzji koślawy gmach,

                                 to chyba dobrze, że tak rychło.

                                 Krótkie jak spięcie – bolesne: ciach!

                                  Zapiekło, zmroziło, ucichło...

 

                                            I dylematów czas nastapił:

                                            komu zaufać i jak tu żyć?

                                            Kuksańców los mi nie poskąpił.

                                            Choć... tylko sobą chciałem być.

 

                                  Nie będę jak Lermontow łkał:

                                  o druhach co nóż w plecy wbili.

                                  Standard ten sam – zwał go jak zwał:

                                  z jednejśmy czary goryczy pili.

 

                                             A może jednak, tak jak Byron -

                                             taczki obłędu ochoczo pchać?

                                             Zanurzyć sie w to zgniłe łajno;

                                             Żreć, oszukiwać, na umór chlać?

 

                                    Albo też - ulec predylekcji

                                    i nie przejmując sie absmakiem,

                                    niebiańskiej poddać sie protekcji

                                    i dumnym zostać Katolakiem!

 

                                               Nie ze mną Bruno te numery!

                                               Ja się nie piszę na ten wasz bal.

                                               Tylko dlaczego, do cholery

                                               Nadal mi żal, kurewsko żal!

                                                                     Mieczysław Łuksza